چرا با حمله امریکا به جمهوری اسلامی ایران موافقم؟
اولین باری نیست که موضوع حمله نظامی به ایران داغ می شود.در 6 سال گذشته بارها و بارها تا این نقطه رسیده و برگشته ایم.نه اینکه همه اش نمایش باشد، قطعا معامله های پشت پرده و برآوردها و ارزیابی ها هر بار باعث توقف این موضوع شده.
هربار هم عده ای فورا شیون می کنند که: نه حمله ی نظامی نمی خواهیم! ما حاضریم سربازان گمنام امام زمان در زندانها به ما تجاوز کنند، اما سربازان امریکایی برایمان دموکراسی نیاورند! ترجیح می دهیم در حالی که در فقر و بدبختی غوطه ور هستیم برداران قاچاقچی و باقی ذوب در ولایتها باقی مانده ثروت این مملکت را هم با خود به ترونتو و سوئیس ببرند، اما خدایی نکرده بمبی به پایگاه های سپاه پاسداران اصابت نکند! ترجیح می دهیم هر روز توسط سگ های بسیج و مزدوران نیروی انتظامی تحقیر شویم، اما یک سرباز امریکایی را در خیابان های ایران نبینیم! حاضریم هر روز هواپیماهای مسافربریمان سقوط کنند، اما خدایی نکرده جتی امريکایی در آسمان این سرزمین اسلامی پرواز نکند!
آنهایی که عادت کرده اند حرفهایی را تکرار کنند: جنگ دموکراسی نمی آورد قطعا تاریخ نخوانده اند و آنها که می گویند ما خود باید رژیم ولایت فقیه را سرنگون کنیم و به دموکراسی دست یابیم، لابد طعم گلوله ها و شلاق مزدوران ولایت را نچشیده اند.لابد ندیدند وقتی این مردم به متمدنانه ترین شیوه ممکن به خیابان آمدند و پرسیدند رایشان کجاست در جواب چه گرفتند.آنهایی که دم از رسیدن وطنی به دموکراسی می زنند شاید چیزی از کهریزک و عاشورای 88 نشنیده اند.شاید نمی دانند که نیروی انتظامی این حکومت می تواند با ماشین از روی زنی بیگناه بگذرد.زنی که تنها فریادش آزادی بود.شاید نمی دانند که پلیسهای این سرزمین که قرار است حامی جان و ناموس این مردم باشند در زندان به معترضین به کودتای انتخاباتی تجاوز می کنند.
آنها شاید نشنیده اند که سردار سپاه پاسداران می گوید: علی بن ابیطالب برای حفظ حکومت اسلامی 18هزار نفر را کشت، ما هم هزاران نفر را می کشییم تا نظام ولایت فقیه را حفظ کنیم.شاید نمی دانند که مزدوران ولایت برای حفظ منافعی که در نتیجه این حکومت حاصل کرده اند حاضرند خیابانهای این کشور را در خون غوطه ور کنند.
من اما آرزو می کنم که روی آنها نیز دستی قدرتمندتر از خود ببینند.دوست دارم ببینم آنهایی که با اسلحه ای که قرار بود حافظ این مردم باشد به مردم بی دفاع این سرزمین حمله کردند، زدند و کشتند و تحقیر کردند،تحقیر می شوند.دوست دارم به خاک افتادنشان را ببینم، له شدن و خرد شدنشان را ناظر باشم.آری من منتظر حمله نظامی به حکومتی هستم که کاری با مردم کشورش کرد که هیچ بیگانه ای با دشمنش نمی کند
هربار هم عده ای فورا شیون می کنند که: نه حمله ی نظامی نمی خواهیم! ما حاضریم سربازان گمنام امام زمان در زندانها به ما تجاوز کنند، اما سربازان امریکایی برایمان دموکراسی نیاورند! ترجیح می دهیم در حالی که در فقر و بدبختی غوطه ور هستیم برداران قاچاقچی و باقی ذوب در ولایتها باقی مانده ثروت این مملکت را هم با خود به ترونتو و سوئیس ببرند، اما خدایی نکرده بمبی به پایگاه های سپاه پاسداران اصابت نکند! ترجیح می دهیم هر روز توسط سگ های بسیج و مزدوران نیروی انتظامی تحقیر شویم، اما یک سرباز امریکایی را در خیابان های ایران نبینیم! حاضریم هر روز هواپیماهای مسافربریمان سقوط کنند، اما خدایی نکرده جتی امريکایی در آسمان این سرزمین اسلامی پرواز نکند!
آنهایی که عادت کرده اند حرفهایی را تکرار کنند: جنگ دموکراسی نمی آورد قطعا تاریخ نخوانده اند و آنها که می گویند ما خود باید رژیم ولایت فقیه را سرنگون کنیم و به دموکراسی دست یابیم، لابد طعم گلوله ها و شلاق مزدوران ولایت را نچشیده اند.لابد ندیدند وقتی این مردم به متمدنانه ترین شیوه ممکن به خیابان آمدند و پرسیدند رایشان کجاست در جواب چه گرفتند.آنهایی که دم از رسیدن وطنی به دموکراسی می زنند شاید چیزی از کهریزک و عاشورای 88 نشنیده اند.شاید نمی دانند که نیروی انتظامی این حکومت می تواند با ماشین از روی زنی بیگناه بگذرد.زنی که تنها فریادش آزادی بود.شاید نمی دانند که پلیسهای این سرزمین که قرار است حامی جان و ناموس این مردم باشند در زندان به معترضین به کودتای انتخاباتی تجاوز می کنند.
آنها شاید نشنیده اند که سردار سپاه پاسداران می گوید: علی بن ابیطالب برای حفظ حکومت اسلامی 18هزار نفر را کشت، ما هم هزاران نفر را می کشییم تا نظام ولایت فقیه را حفظ کنیم.شاید نمی دانند که مزدوران ولایت برای حفظ منافعی که در نتیجه این حکومت حاصل کرده اند حاضرند خیابانهای این کشور را در خون غوطه ور کنند.
من اما آرزو می کنم که روی آنها نیز دستی قدرتمندتر از خود ببینند.دوست دارم ببینم آنهایی که با اسلحه ای که قرار بود حافظ این مردم باشد به مردم بی دفاع این سرزمین حمله کردند، زدند و کشتند و تحقیر کردند،تحقیر می شوند.دوست دارم به خاک افتادنشان را ببینم، له شدن و خرد شدنشان را ناظر باشم.آری من منتظر حمله نظامی به حکومتی هستم که کاری با مردم کشورش کرد که هیچ بیگانه ای با دشمنش نمی کند
روز داوری برای دیکتاتور و مزدورانش نزدیک است .
No comments:
Post a Comment