از دست نوشته های مهاتما گاندی

و تو هم به یاد داشته باش:من نباید چیزى باشم که تو می‌خواهى ، من را خودم از خودم ساخته‌ام، منى که من از خود ساخته‌ام، آمال من است،

 

من می‌‌توانم خوب، بد، خائن، وفادار، فرشته‌خو یا شیطان‌ صفت باشم ،

من می توانم تو را دوست داشته یا ازتو متنفر باشم،

من می‌توانم سکوت کنم، نادان و یا دانا باشم،

چرا که من یک انسانم، و این‌ها صفات انسانى است.

و تو هم به یاد داشته باش:من نباید چیزى باشم که تو می‌خواهى ، من را خودم از خودم ساخته‌ام،

منى که من از خود ساخته‌ام، آمال من است،

تویى که تو از من می سازى آرزوهایت و یا کمبودهایت هستند.

لیاقت انسان‌ها کیفیت زندگى را تعیین می‌کند نه آرزوهایشان

و من متعهد نیستم که چیزى باشم که تو می‌خواهى

و تو هم می‌توانى انتخاب کنى که من را می‌خواهى یا نه

ولى نمی‌توانى انتخاب کنى که از من چه می‌خواهى.

می‌توانى دوستم داشته باشى همین گونه که هستم، و من هم.

می‌توانى از من متنفر باشى بى‌هیچ دلیلى و من هم ،

چرا که ما هر دو انسانیم.

این جهان مملو از انسان‌هاست ،

پس این جهان می‌تواند هر لحظه مالک احساسى جدید باشد.

تو نمی‌توانى برایم به قضاوت بنشینى و حکمی صادر کنی و من هم،

قضاوت و صدور حکم بر عهده نیروى ماورایى خداوندگار است.

دوستانم مرا همین گونه پیدا می کنند و می‌ستایند،

حسودان از من متنفرند ولى باز می‌ستایند،

دشمنانم کمر به نابودیم بسته‌اند و همچنان می‌ستایندم،

چرا که من اگر قابل ستایش نباشم نه دوستى خواهم داشت،

نه حسودى و نه دشمنى و نه حتی رقیبى،

من قابل ستایشم، و تو هم.

یادت باشد اگر چشمت به این دست نوشته افتاد

به خاطر بیاورى که آن‌هایى که هر روز می‌بینى و مراوده می‌کنى

همه انسان هستند و داراى خصوصیات یک انسان، با نقابى متفاوت،

اما همگى جایزالخطا.

نامت را انسانى باهوش بگذار اگر انسان‌ها را از پشت نقاب‌هاى متفاوتشان شناختى،

و یادت باشد که این ها رموز بهتر زیستن هستند

گاندی و مبارزه مسالمت آمیز

 

هدایت سلطان زاده

عده ای از روشنفکران سیاسی ما ، تاکید خطا آمیز و مطلق گرایانه ای بر جنبش نافرمانی مدنی گاندی و مارتین لوتر گینگ و شیوه مبارزه مسالمت آمیز آنان دارند. تردیدی نیست که مبارزات مسالمت آمیز ، ظرفیت بسیج توده ای بالائی دارد و شیوه ای انسانی تر است. لیکن هیچ تجربه تاریخی را نمیتوان از متن اجتماعی مشخص خود جدا کرده و از آن ، استنتاج تئوریک جهان شمولی را بدست آورد.

این امر نه فقط در مورد مبارزات و حرکت های سیاسی و اجتماعی مسالمت آمیز ، بلکه در مورد دیگر اشکال مبارزاتی ، از جمله مبارزات قهر آمیز و مسلحانه نیز صدق میکند .حتی کسانی چون ارنستو چه گوارا ، که از مبارزه مسلحانه علیه رژیم های دیکتاتوری طرفداری میکرد ، معتقد به درستی آن در هر شرایطی نبود و آنرا درنوشته نظامی خود در باره تاکتیک های مبارزه گریلائی ، تحت عنوان " زمینه های مطلوب و نامطلوب" مطرح ساخته است. گوارا معتقد بود که تا زمانی که در یک کشوری ، فرجه های بیان مسالمت آمیزی از بین نرفته اند ، توسل به اشکال قهر آمیز مبارزه ، زمینه مطلوبی نخواهد داشت. دو تجربه شخصی چه گوارا در کوبا و بولیوی ، در عمل همین نکته را به اثبات می رساند.

جنبش مارتین لوتر کینگ برای حقوق مدنی هر گز نتوانست فراتر از جنوب در آمریکا برود . در مورد جنبش گاندی نیز باید یاد آور شد که این جنبش فقط در مقطع معینی از زمان می توانست معنی داشته باشد و تعمیم آن به هر جنبش و هر حرکتی در هر نقطه ای از زمان وبرای هر کشوری نادرست است. شیوه های مبارزاتی صلح آمیز ، روشی است که غالب جنبش ها ، بویژه در جوامعی که در آنها درجه شهرنشینی نسبتا بالائی وجود دارد ، و تا زمائی که فرجه های استفاده از آنرا حکومت ها ازبین نبرده اند ؛ بکار میرند. و این فقط مختص جنبش گاندی در هند نبود.

این آزوی هر حرکت دموکراتیکی است که یک مبارزه ، بشیوه مسالمت آمیز و عاری از خشونت پیش رود ، لیکن همیشه تضمینی برای تداوم موفقیت آمیز آن وجود ندارد .روشن است که بافت ایدوئولوژی سیاسی در نحوه پیشبرد یک مبارزه اجتماعی و سیاسی ، نقش مهمی ایفاء می کند ، لیکن درجه مؤثر بودن آن تنها در خود جنبش مسالمت آمیز نیست ، بلکه تابعی است از یک سلسله عوامل درونی در کشور ، نحوه واکنش قدرت سیاسی حاکم ، و نیز آرایش سیاسی در جهان. بنابراین ، یک جنبش مسالمت آمیز را تنها در چهارچوب خود آن نباید نگریست. چرا که یک جنبش در فضائی خالی از زمان و مکان رخ نمی دهد بلکه با مجموعه ای از واکنش های فراتر از خود پیوند ناگسستنی دارد که بر روی جنبش اثرات جدی می گذارد. بعبارتی دیگر ، هر جنبشی در یک فضای ارگانیکی از کنش و واکنش ها در تاریخی مشخص از زمان و کشوری معین پیش می رود.

مسالمت آمیز بودن یک جنبش به تنهائی کافی نیست. نوع حکومت رو در روی جنبش ، نقش کلیدی در حفظ خصلت صلح آمیز جنبش و یا راندن آن بسوی خشونت ، از طریق بکارگیری خشونت علیه جنبش مسالمت آمیز را دارد ، چرا که یک جنبش در سطح جامعه ، همانگونه که اشاره کردم ، در یک کنش و واکنش متقابل با سازمان سیاسی دولت و ارگان های قهر آن ونه در خلاء بین سیارات جریان می یابد. برای تفهیم این مساله ، من آنرا فضای ارگانیک در برابر فضای بسیط بی حضور مخالف می نامم. بمحض حضور واکنشی مخالف ، که غالبا قدرت سیاسی حاکم ، نقش آغاز کننده در این واکنش را دارد و یا لایه های مخالف ، جنبش صلح آمیز دیگر خود و خواسته های خود نیست بلکه در فضای مشروط و مرکبی بسر میبرد.

هارولد لاسکی ، سیاستمدار و متفکر برجسته انگلیسی ، معتقد بود که دولت بزرگترین نهاد تجمع اجباری افراد انسانی در هر جامعه ای است و از این نظر سلطان تاریخ بوده است. و بهمین دلیل ، هرگونه تحلیلی باید از تحلیل دولت آغاز کند. درست است که یک جنبش سیاسی و اجتماعی ، از جمله یک جنبش مسالمت آمیز ، در متن جامعه جریان می یابد ، لیکن بلافاصله ، با عکس العمل پدیده ای بنام دولت مواجه می گردد. نوع دولت ، و نحوه آرایش نیروهای سیاسی ، تا حد زیادی شکل این عکس العمل را تعیین میکند و به مسیر بعدی جنبش و نوع عکس العمل بعدی آن اثر می گذارد.یعنی ، خصلت یک دولت لیبرال ، استبدادی ، و یا توتالیتر ، واکنش های متفاوتی از دولت را بر خواهد انگیخت.

گاندی امروز اگر زنده بود ، شاید این نوع ارزیابی های یک جانبه از مبارزات مسالمت آمیز را محافظه کارانه تلقی می کرد. فراخوان گاندی در 1919 برای نافرمانی مدنی ، به خشونت و خونریزی از طرف دولت انگلیس تبددیل گردید. خود گاندی بیست سال بعد از جنبش نافرمانی مدنی در سال 1919 ، باین نتیجه گیری رسیده بود که مبارزات غیر-خشونت آمیز ، بنوبه خود ، خالی از خطرات و عواقب فاجعه بار نیست . گاندی خود در 1939 در این زمینه می نویسد :

" این گفته بروشنی نشان می دهد که ما در یک فضا ی سنگین خشونت زندگی می کنیم. من امیدوارم که این فضا همچنین نشان دهد که جنبش توده ای غیر- خشونت آمیز ، یک امر غیر ممکنی خواهد بود ، مگر اینکه این فضای سنگین بصورتی بنیا دی دگرگون شود. بستن چشم خود بر واقعیاتی که در اطراف ما می گذرد ، می تواند به فاجعه منتهی شود...اقدام به هرگونه حرکت توده ای در لحظه حاضر ، حتی تحت عنوان جنبشی غیر-خشونت آمیز ، تا حد زیادی خود را در خشونت های سازمان نیافته ای حل خواهد کرد". اشاره گاندی در این مورد ، به امکان واکنش خشونت آمیز قدرت حاکم از یکسو ، و احتمال واکنش توده مردم علیه این خشونت با شیوه های غیر مسالمت آمیز بود. زیرا ظرفیت تحمل مردم در یک جائی از زمان پایان می پذیرد. تجربه تاریخ نشان داده است که مردم ، خشونت های بی پایان یک رژیم را برای همیشه تحمل نمی کنند و وقتی از سرکوب و خشونت قدرت حاکم به ستوه آمدند ، راه دیگری را در پیش میگیرند.

در مورد شکستن فضای سنگین خشونتی که گاندی از آن بعنوان عامل بازدارنده جنبش مسالمت آمیز در هند نام میبرد ، باید گفت که این امر با شکستن ستون فقرات امپراتوری بریتانیا در جنگ جهانی دوم و تضعیف قدرت آن امکان پذیر گردید. وگرنه روشن نیست که اگر امپراتوری انگلیس همان قدرت پیشین خود را داشت ، جنبش استقلال طلب هند چه مسیری را ممکن بود که طی کند.

این گفته گاندی ، محدودیت کاربرد حتی مبارزات غیر خشونت آمیز درهر شرایطی را نشان میدهد تا چه رسد به خصلت جهان شمول دادن به آن. قتل عام باغ جلیلوالا در شهر Amirtsar در آوریل 1919 که مردم بطور مسالمت آمیزی برای اعتراض به قانون تازه ای بنام قانون رولتRawlatt Act جمع شده بودند ، محدودیت تعمیم یک تئوری به هر وضعیتی را بیان می کند. بهمین دلیل نیز گاندی نوشت :

" من حاضرم درصورت لزوم ، جان یک میلیون نفر را نیز قربانی کنم ، اگر آنها داوطلب چنین رنجی بوده و قربانیان بی گناهی باشند". گاندی آگاه بود که یک قدرت خود کامه فاناتیک ممکن است جنبش توده ای مسالمت آمیز را ، همانند یک مبارزه قهر آمیز خطر ناک دانسته و آنرا تهدیدی علیه بقای خود بحساب آورد. در آنصورت ، امکان زیادی خواهد بود که قدرت حاکم ، به سرکوب لجام گسیخته جنبش مسالمت آمیز متوسل شود.

خصلت مسالمت آمیز یک جنبش ، در عین حال میتواند هدف های سیاسی و اجتماعی متفاوتی را دنبال کند. یعنی مبارزه ای در چهار چوب قانون حاکم ، و یا فرا قانونی و چالش علیه همان قانون و نا فر مانی از آن باشد. همچنین ، یک جنبش مسالمت آمیز ، برای اصلاحاتی در چهارچوب رژیم حاکم ، و یا سرنگونی یک رژیم باشد. از اینرو ، شکل مبارزه، فی نفسه هدف های آنرا تعیین نمی کند. فراموش نباید کرد که دوحرکت نا فرمانی مدنی گاندی و مارتین لوترگینگ ، برغم تاکید بر مبارزه مسالمت آمیز، دو مضمون متفاوتی را حمل می کردند. لوتر کینگ ، اصلاح قوانین نژادی و برابری حقوقی سیاهان و سفید پوست ها را خواهان بود ، حال آنکه گاندی میخواست حاکمیت استعماری انگلیس بر هند پایان یابد. یعنی خود حاکمیت انگلیس در هند بعنوان یک نهاد حکومتی در کلیت خود زیر سؤال بود. گاندی خواهان برابری مدنی و نژادی انگلیسی ها و هندی ها در هند نبود ، بلکه میخواست حاکمیت انگلیس برهند پایان یابد.

حرکت مسالمت آمیز گاندی تنها در زمانی توانست به موفقیت بیانجامد که ستون فقرات امپراتوری انگلیس نه فقط بر اثر جنگ در هم شکسته شده بود ، بلکه قدرت هژمونیک تازه ای که رهبری بلوک غرب را بر عهده گرفته بود ، کاملا مخالف باز سازی سیستم امپراتوری انگلیس بود. بعبارتی دیگر ، یک قدرت سیاسی و اقتصادی و نظامی تازه ای قدم به صحنه سیاسی جهان گذاشته بود که میخواست که رقیب پیشین نتواند دوباره قد علم کند و خواهان تضعیف هرچه بیشتر آن برای تحکیم پایه های قدرت هژمونیک تازه یافته خود بود. این نکته را می توان با مخالفت آمریکا برای تشکیل یکنوع اتحادیه اروپا که بعد از جنگ جهانی دوم توسط انگلیس عنوان شده بود و نیز مخالفت آمریکا در معاهده بریتون وودز با پیشنهادات جان ماینارد کینز ، وزیر خزانه داری انگلیس برای کنترل بحران سرمایه داری که ایده ایجاد پول خنثائی بنام بنکور و بانک جهانی را کرده بود ، مشاهده کرد. زیرا آمریکا بعنوان قدرت هژمونیک جدید در جهان ، این اقدامات دولت انگلیس را تلاش هائی برای باز سازی سیستم امپراتوری در حال فروریزی خود می دانست و با آن مخالفت جدی داشت. همچنین ، جنبش های ضد استعماری در آسیا و آفریقا که شکل مسلحانه ای داشت ، توان تنفس به امپراتوری انگلیس را نمیداد.اروپا بر اثر جنگ ویران شده بود و امپراتوری در حال فروریزی آن نمی توانست در شبه قاره ای به وسعت هند به جنگ تازه ای مبادرت ورزد. اضافه بر آن ، سیستم امپراتوری استعماری انگلیس ، از جانب شوروی نیز زیر فشار قرار داشت ، و اگر انگلیس با استقلال هند به مقابله مسلحانه روی می آورد ، خطر رادیکالیزه شدن آن وجود داشت. در داخل خود هند نیز، روشن نیست که هندی ها تا چه حدی ظرفیت مسلح شدن را داشتند. د رآنصورت باز روشن نیست که واکنش آمریکا چه مینوانست باشد. از اینرو ، تعمیم تئوریک شرایط سیاسی یک وضعیت استثائی به هر وضعیت تاریخی ، از نظر تئوریک نادرست و از نظر تجربه عملی محدود به همان تجربه مشخص خود هند است و فاقد یک تجربه دوم در جهان است. چرا که قدرت حاکم ، یک نیروی بیرونی بود ، و کمتر از یک قدرت حاکم بومی ، ظرفیت سرکوب در درون یک کشور رادارد.و در مقابل تشدید سرکوب از طرف یک نیروی غیر بومی حاکم ، می تواند یگانگی ملی علیه خود را دامن بزند. می توان از تجربه دیگران استفاده کرد ، لیکن نمیتوان آنرا چشم بسته به تئوری عامی تبدیل کرد.

نکته ای که باید به آن توجه داشت این است که گاندیسم ، معادل اصلاح طلبی نیست . اصلاح طلبی در مورد جنبش مارتین لوترکینگ می توانست معنائی داشته باشد. زیرا لوتر کینگ خواهان برابری حقوقی مدنی سیاهان در آمریکا با سفید پوست ها بود و سیستم سیاسی و قانون اساسی آمریکا ، ظرفیت چنین تغییری را داشت. بسط حقوق مدنی ، قانون اساسی آمریکا و سیستم سیاسی آن ، باهمدیگر مانعته الجمع نبودند. حال آنکه حاکمیت سیاسی مردم هند و حفظ قدرت استعماری ، دو واقعیت ناساز و مانعته الجمعی باهم بودند. برخلاف مارتین لوتر کینگ ، گاندی میخواست که حاکمیت استعمار انگلیس بر هند پایان یابد. قدرت حاکم در هند ، یک قدرت بیرونی بود و برابری مدنی و سیاسی انگلیسی ها و هندی ها نمیوانست معنائی داشته باشد. قانون حاکم در هند ، حاکمیت انگلیس بر هند بود .بنابراین حاکمیت سیاسی انگلیس و قانون حاکمیت مستعمراتی در هند ، هردو باید یکجا حذف می شد. معنی ساده آن سرنگونی قدرت استعماری در هند بود و نه اصلاح آن و یا مبارزه " در چهارچوب قوانین مستعمراتی برای حذف استعمار". گاندی درمورد حاکمیت استعمار انگلیس بر هند ، اصلاح طلب نبود و نمی خواست که استعمار انگلیس بتدریج خود را اصلاح کرده و "مردم سالاری مستعمراتی" در آن کشور بوجود آید. همچنین ، گاندی نمی خواست که در چهار چوب " قانون گرائی مستعمراتی " عمل کند ، بلکه میخواست خود قانون مستعمراتی از بین برود.بعبارتی ساده ، گاندی در مورد حاکمیت انگلیس بر هند ، سرنگونی طلب بود. کسانی که درکشور ما همچنان از " مردم سالاری دینی " دم زده و گاندی را بعنوانئ تابلوی حرکتی خود بدست می گیرند ، باید گفت که به منبع تجربی مع الفارغی در تاریخ اشاره میکنند.

گا ندی در حرکت سیاسی خود ، بدلایلی به اقدامات مسالمت آمیز معتقد بود. در این زمینه ، ایدوئولوژی سیاسی او و تاثیر گیری او از هنری ثورو ، نقش داشت. همانگونه که گاندی بنوبه خود بر مارتین لوتر گینگ و جنبش مدنی سیاهان در آمریکا در دهه 1960 تاثیر داشت. لیکن ظرفیت کارائی هر ایدوئولوژی را و اقعیت های مشخص در یک جامعه و در یک برشی از زمان تعیین میکند. تردیدی نیست که هرچه یک مبارزه سیاسی مسالمت آمیز باشد ، امکان جلب هرچه بیشتری از طیف های مختلف مردم را بسوی خود دارد و این خود نشان دهنده این است که مردم اساسا به روش های مبارزاتی صلح آمیز راغب تر هستند و به اکثریت مردم امکان بیان خود را میدهد.همچنین روشن است که در کانون قدرت سیاسی قرار گرفتن افرادی نظیر خمینی و هیتلر و استالین که اعتقاد به خشونت ، جزئی از نظام فکری آنان را تشکیل میداد ، عوارض سیاسی و اجتماعی دراماتیکی می تواند داشته باشد. ولی سؤال این است آیا هر تئوری را می توان در هر شرایطی بکار برد؟ همانگونه که تئوری مبارزه قهر آمیز را نمی توان در هر شرایطی بکار گرفت ، مگر در شرایطی استثنائی ، بهمان ترتیب نیز ، مبارزات مسالمت آمیز نیز نمی تواند قانون عام حرکت های تاریخ باشد. بعنوان مثال ، آیا میشد علیه هیتلر مبارزه مسالمت آمیزی داشت؟ و آیا می شد با گفتن شعار " اس.اس. برادر ماست " ، شمشیر تجاوز هیتلری را کند تر کرد؟ در آنصورت آیا ما از" حماسه تسلیم " دربرابر استبداد در لفافه مبارزه غیر خشونت آمیز سخن نگفته ایم؟ حرف من ، تمجید از خشونت نیست ، بلکه میخواهم ضعف استدلالی مطلق سازی مبارزات صلح آمیز برای هروضعیتی ، بویژه در برابر رژیم های استبدادی توتالیتری را نشان دهم. همچنین میخواهم بر این نکته کلیدی تاکید داشته باشم که منشاء اصلی بروز خشونت ، حاکمیت های خشونت طلب هستند و گرنه تمایل طبیعی جنبش های اجتماعی ، به حرکت مسالمت آمیز است. هیچ انسانی با عقلی متوسط ، تمایلی باین ندارد که گرهی را که با دست می تواند باز کرد ، با دندان خود باز کند.

جنبش و مرز خشونت را نه جنبش مسالمت آمیز ، بلکه قدرت حاکم تعیین میکرد. این یک اصل کلی حاکم بر جنبش های اجتماعی در تاریخ بوده است. ازاینرو ، فهمیدن خصلت سیاسی دولت حاکم ، امکان فهم روشن تر فرآیند یک مبارزه را فراهم می سازد.

ماهیت نظام سیاسی حاکم ، بنوبه خود نقش کلیدی در تحمیل اشکال مبارزات سیاسی دارد و نباید به استنتاجات تئوریک شتاب زده از هر تجربه تاریخی روی آورد. نوع حکومت ها در یک کشور ، شکل نهائی گذار از یک سیستم حکومتی بر نوع حکومت دیگر را تعیین میکنند. بنابراین ، هرگونه مطلق سازی در یک تئوری ، شبیه این خواهد بود که انسان نعل اسبی را پیدا کرده و بخواهد تمامی اسب های جهان را با آن نعل تطبیق بدهد .

اگر استعمار انگلیس در اوج قدرت نظامی خود بود و واکنش خشونت آمیزی نسبت به حرکت استقلال طلبانه هند نشان می داد ، آیا می توان ادعا کرد که تاکتیک مسالمت آمیز گاندی می توانست همچنان با موفقیت همراه باشد ، یا اینکه خود گاندی ممکن بود ازصحنه سیاسی هند حذ ف شد ه وماجرا در همان مسیری بیفتد که دیگر جنبش ها بناگزیر در آن کشیده شده بودند ؟ تجربه اکثر انقلابات در تاریخ نشان می دهد که معمولا توده مردم و احزاب سیاسی ، در ابتدا ، خواسته های خود را بصورت مسالمت آمیزی مطرح می سازند و رژیم های سیاسی با واکنش های پیاپی خشونت آمیز خود ، واکنش خشونت آمیز مردم را بر می انگیزند و گاهی توده مردم ، جلوتر از رهبران سیاسی خود علیه حکومت واکنش خشونت آمیز نشان می دهند. والا در حکم دعای " وان یکا د " خواندن شیخ در هنگام حمله سگ خواهد بود.

معمولا مردم با خشونت حرکت های اجتماعی خود را آغاز نمی کنند ، بلکه حکومت ها چنین عکس العملی را بر آنها تحمیل میکنند. در انقلاب 1905 روسیه ، دهقانان روسیه برهبری کشیش گاپون ، بشکل مسالمت آمیزی عرضحال بدست بطرف کاخ تزار رفتند و با پاسخ گلوله تزار روبرو شدند. د رانقلاب مشروطیت ایران ، مردم ابتدا با عرضحال به شاه وسپس بایکوت تنباکو آغاز کردند که در آنها نمی توان رفتار خشونت آمیزی را سراغ داشت. در انقلاب آمریکا ، جنبش انقلابی در ابتدا با بایکوت چای آغاز کرد و نه ستون های نظامی جرج واشنگتن. همچنین در انقلاب مشروطیت، خشونت قاجاربود که مقابله قهر آمیز با خشونت را بر انگیخت. آیا میتوان شکستن نیروی قهر محمد علی شاه توسط ستار خان و مردم آذربایجان را مذموم دانست و ستار خان و باقر خان را خشونت طلب نامید؟

در انقلاب بهمن ، میدانیم که تبلیغ مبارزه مسلحانه جنبش های فدائی و مجاهد و غیره ، فراتر از عده کوچکی از روشنفکران ، هرگز نتوانست افکار عمومی و توده مردم را بسوی خود جلب کند. تنها در سه ساله پیش از انقلاب ، خفقان و رفتار سیاسی خشن دولت شاه ، زمینه های تغییر در افکار عمومی را بتدریج فراهم کرد و در 1354 ، اسد الله علم در خاطرات خود نوشت که انقلابی در راه است. اقدامات خشونت بار سلطنت با برقراری حکومت نظامی و کشتار های خیابانی ، نهایتا در بهمن ماه 1357 ، به عکس العمل قهر آمیز مردم منتهی گردید و این در هنگامی بود که خمینی می گفت هنوز حکم جهاد نداده است. بعبارتی دیگر ، مردم زودتر از رهبری سیاسی به مقابله خشونت آمیز با خشونت نظامی سلطنت روی آوردند. از اینرو ، سطح رفتار خشونت آمیز را همیشه نظام های سیاسی تعیین می کنند و نه مردم و یا احزاب سیاسی ، و مردم در مقابله با خشونت دستگاه سیاسی ، با خشونت از طریق بکارگیری خشونتی متقابل غلبه می کنند . در حرکت های سیاسی امروز در ایران ، چه کسی می تواند تضمین کند که حرکت مسالمت آمیز مردم ، در صورت ادامه سرکوب فاشیستی ، بهمان صورت مسالمت آمیز باقی خواهد ماند؟ این معادله ای است که مجهول آنرا که عبارت از شکل مبارزه باشد ، رژیم های سیاسی تعیین میکنند و گرنه مردم همواره با شیوه های مسالمت آمیز و مدنی آغاز میکنند و تقدیر نیست که به شیوه های غیر مسالمت آمیزی روی آورند.

نکته قابل توجه این است که در ایران ، کسانی که سلاح بدست ، نظام سلطنتی را سرنگون کردند ، منشاء خشونت در دوره بعد از انقلاب نبودند. دو سازمان سیاسی فدائی و مجاهد که در دوره پیش از انقلاب از مبارزه قهر آمیز طرفداری میکردند ، نقشی در راه انداختن و نهادینه کردن خشونت در جامعه نداشتند. سازمان فدائی در فاصله کوتاهی بعد از انقلاب ، سلاح های های خود را تسلیم رژیم جدید کرد و بخش اکثریت آن سیاست های خود را با خط حاکمیت جدید تنظیم کرد و سازمان مجاهدین نیز بر اثر سیاست های خشونت طلب خمینی به رویاروئی قهر آمیز کشانده شده و از سال شصت ببعد فاقد یک توان نظامی در داخل کشور بود.دستگاه سرکوب تازه ای که بعد از انقلاب شکل گرفت ، ضرورتا از کسانی نبود که سلطنت را سرنگون کرده بودند. یعنی آنهائی خشونت را بکار گرفتند که نه در انقلاب و نه قبل از آن ، نه طرفدار مبارزه مسلحانه بودند و نه آنرا تبلیغ می کردند و نه نقشی در این زمینه داشتند. بلکه ماشین سرکوب جدید ، از میان کسانی عضو گیری شده بود که فاقد فعالیت سیاسی در دوره سلطنت بودند.بسیاری از کسانی که در راس کمیته ها و سپاه پاسداران قرار گرفتند ، از عناصر لومپن تشکیل شده بود . حاج آقاهائی مصدر امور شدند ،که حتی فاقد یک پیشینه یک روزه برای اعتراض صنفی بودند ، تا چه رسد فعالیت انقلابی و یا مبارزه قهر آمیز .

خشونت تازه ای که رژیم جدید علیه کل جامعه براه انداخت ، محصول یک حکومت شبه قرون وسطائی بود که میخواست منافع سیاسی و اقتصادی لایه بسیار کوچکی بنام روحانیت را بر جامعه تحمیل کند ، یعنی اقلیت کوچکی که در تمامی سی سال قبل از انقلاب ، حتی یک قربانی نیز نداده بود و اگر تعداد ملایان در زندان را در تمامی دوره دونسل پیش از انقلاب می شمردند ، در هر هیچ زمانی بیش از تعداد انگشتان دست ادم نبود. این همان لایه اجتما عی بود که در دوره بعد از انقلاب ، با تکیه بر عناصر لومپن ، مدعی انقلابی گری شدند و هر مخالفی را بنام ضد انقلاب ، سلاخی کردند.

روحانیت ، با تکیه بر این خشونت گسترده و فساد فراگیری که براه انداخت ، از موقعیت وابسته به صدقه و خمس و ذکات ، به اشرافیت مالی ایران تبدیل گردید. اگر ادعای نهادینه شدن خشونت در جامعه بعد از انقلاب و نسبت دادن آن انقلاب قهر آمیز درست باشد ، در اینصورت ، این سؤال مطرح میشود که خشونت در روزهای اول انقلاب ، تحت عنوان حمله علیه لیبرال ها انجام میگرفت که هم فاقد ایدوئولوژی خشونت طلبی و مبارزه قهر آمیز بودند ، و توسط کسانی انجام میگرفت که هیچگونه فعالیت انقلابی که سهل است ، در هیچ حرکت سیاسی و اجتماعی مشارکتی نداشته اند .در واقع ، نیروی قهر و خشونت در جامعه ، نیروی متفاوتی بود. اگر ما ایده جهاد را بتوانیم ایده خشونت طلبی دربین مسلمانان بنامیم ، که تنها در مقاطع کوتاهی در اسلام قابل تجویز بود ، باید در نظر بگیریم که وجود این ایده ، در طول سالیان دراز در ایران ، عامل بروز خشونت نبوده است و خود خمینی تا روز دوم انقلاب ، از روش خشونت آمیز در سرنگونی سلطنت طرفداری نمیکرد. و نیز توضیحی در مورد تداوم خشونت در این مدت سی سال را نمی دهد. ایدوئولوژی خشونت زمانی از طرف خمینی امکان بکار گیری پیدا کرد که خمینی به دستگاه قدرت سیاسی دست یافت. در نتیجه ، منشاء خشونت را در جای دیگری باید جستجو کرد.بکار گیری قهر برهنه ، به خصیصه یک حاکمیت سیاسی بر می گردد تا شکل یک تحول ، که انقلاب فقط یک شکلی از آنست. موسولینی بضرب اسلحه بقدرت نرسیده بود ، بلکه در راه پیمائی بسوی رم در 1921 ، توانست بقدرت سیاسی دست یابد .و هیتلر نیز از طریق انتخابات بقدرت رسید و یکی از بی سابقه ترین جنایات تاریخ را بوجود آورد. در نتیجه ، تبلیغ این ایده که انقلابات موجب بروز خشونت در تاریخ شده اند ، یک نوع عوام اندیشی در حوزه سیاست است. در عین حال ، یک اندیشه محافظه کارنه ای را بیان میکند. زیرا در عمل ، چه بصورت مستقیم وچه بصورت غیر مستقیم ، ایده همسازی با رژیم حاکم و امید تغییر تدریجی در درون آنرا عنوان میکند. زیرا اگر بنا باشد که یک رژیمی از طریق یک سلسله اصلاحات ، ماهیت استبدادی خود را از دست بدهد ، معنی آن حفظ بقای آن رژیم در بلند مدت خواهد بود. این ایده تازه ای در تاریخ نیست که بعضی از روشنفکران ما می اندیشند که به کشف آن نایل شده اند. ادموند برکه و مترنیخ نیز به اصلاحات و ضرورت آن اعتقاد داشتند. ولی کسی این دشمنان سر سخت انقلابات را ،اصلاح طلب ننامیده است و نظریه روشنفکران سیاسی مخالف با انقلابات در ایران نیز فراتر از همان چهارچوب فکری پیشگامان ضد انقلاب در تاریخ نمی رود. و درست این بود که روشنفکران ما ، اندیشه های محافظه کارانه خود را در قالب " دموکرات " پنهان نمی ساختند. از سوی دیگر ، چنین نظام فکری ، منشاء خشونت را از قدرت سیاسی در یک زمان و مکان و آدم های مشخص برداشته و آنرا به شکل گذر از حکومتی به حکومت دیگر نسبت میدهد .اگر جرم و جنایتی رخ داد ، آن شکل گذر مقصر است ونه افراد و اشخاصی با نام و شناسنامه های مشخص.

آیا نهضت مقاومت فرانسه باید بشیوه مسالمت آمیزی علیه هیتلر مبارزه میکرد؟ و یا فرانسوی ها از اصلاحات در رژیم هیتلری و یا حکومت فاشیستی دست نشانده ویشی باید طرفداری میکردند؟ و آیا ماهیت چنین رژیمی ، پیشبرد چنین شکلی از مبارزه را امکان میداد؟ پاسخ به این سؤال اگر منفی است ، در آن صورت ، دلیل آنرا به چه چیزی می توان نسبت داد؟ به خشونت طلبی نهضت مقاومت قرانسه و یا نظام هیتلری؟ آیا نهضت مقاومت فرانسه ، بدلیل اینکه با شیوه قهر آمیزی علیه اشغال نازی ها مفاومت کرده بود ، خشونت را در فرانسه بعد از جنگ نهادینه کرد؟آیا نهضت مقاومت قرانسه ، در دوره بعد از جنگ ، بزرگترین نیروی صلح طلب در جامعه فرانسه نبود و این نشان دهنده این نیست که خشونت را یک قدرت سیاسی برجامعه تحمیل می کند؟ و آیا مطلق سازی تئوریک ، اعتبار خود را از دست نمی دهد؟

انقلابات ، گاهی ناظر بر سرنگونی یک قدرت سیاسی حاکم در یک کشور است ، و گاهی ناظر بر سرنگونی یک نیروی اشغالگر خارجی که در عمل به قدرت حاکم درونی تبدیل شده است. دو انقلاب آمریکا و فرانسه در پایان قرن هیجدهم ، دو نمونه روشن از این انقلابات بودند. اگر مبارزه برای سرنگونی قدرت سیاسی بیگانه را بتوان یک انقلاب نامید ، که در واقع بدلیل یک دگرگونی اساسی در قدرت سیاسی ، انقلاب بحساب می آیند ، اشکال گذار آنها ، ضرورتا تعیین کننده فرآیند بعدی استقرار دموکراسی و یا دیکتاتوری نمی تواند باشد. این شکل گذار نیست که استقرار بعدی دموکراسی و یا دیکتاتوری تعیین می کند، بلکه ماهیت فرآیند بعدی ، با نیروی مسلط رهبری تعیین میشود. جنگ استقلال آمریکا ، که در حقیقت یک انقلاب بود و کل جامعه مستعمره نشین آمریکا را به حرکت در آورد، مبارزه قهر آمیزی برای رسیدن به استقلال بود. ولی بزرگترین دموکراسی تاریخ را بنیانگذاری کرد. اکثریت نیروی رهبری در آمریکا ، فرزند عصر روشنگری از یکسو ، و لیبرالیسم انگلیس از سوی دیگر بود. حال اگر بجای جرج واشنگتن ها ، توماس جفر سون ها ، جیمز مادیسون و جان آدامز ها و بنجامین فرانکلین ها ، کسانی چون هامیلتون که طرفدار استقرار سلطنت و گذاشتن تاج سلطنت بر سر جرج واشنگتن و بکارگیری دیکتاتوری بودند ، رهبری انقلاب را بدست داشتند ، معلوم نیست که نتیجه ،به برقراری یک حکومت دموکراتیک در آمریکا منتهی میشد.

برغم دوشکل کاملا متضاد قهر آمیز و مسالمت آمیز مبارزه برای استقلال در آمریکا و هند ، دوره بعد استقلال به پی ریزی اشکال دموکراتیک دولت سیاسی در این کشور ها انجامید . در مقابل ، هیتلر ، برغم دست یابی به قدرت از طریق انتخابات ، اگر انتخابات را وسیله مبارزه مسالمت آمیزی بنامیم ، یک حکومت تمام عیار قهر برهنه در جامعه را بوجود آورد .ومیدانیم که هیتلر در بین اکثریت مردم آلمان در زمان خود محبوب بود. بهمین ترتیب ، خمینی بر اثر یک انقلاب قهر آمیز علیه سلطنت بقدرت رسید و فاجعه ای بنام جمهوری اسلامی را برپا ساخت که محجور تلقی کردن مردم و بی حقی مطلق آن استوار است. باین ترتیب می بینیم که دوشکل متفاوت رسیدن بقدرت ، یکی مسالمت آمیز و دیگری قهر آمیز ، و لی دو نیروی رهبری همجنس ، دو فاجعه مشابه را در حکومت توتالیتری را بوجود می آورند. در نتیجه ، خطا ست که در استقرار استبداد ، ما شکل را عامل تعیین کننده در مبارزه بنامیم. همانگونه که مبارزه قهر آمیز نهضت مقاومت فرانسه علیه هیتلر ، خشونت را در جامعه فرانسه نهادی نکرد. و همانگونه که شکل بطری ، محتوای شراب را تعیین نمی کند ، شکل مبارزه نیز فی نفسه عنصر تعیین کننده در نوع قدرت سیاسی بعد آن نمی تواند باشد بلکه از عوامل متعدد رهبری ، ایدوئولوژی مسلط ، توازن نیروهای سیاسی واجتماعی در مقطع تغییر و فرهنگ و گذشته تاریخی ، بیشترین تاثیر ها رابر میدارد.بی تردید وجود فردی مثل خمینی در رآس یک قدرت ، که هیچگونه مانع اخلاقی در ارتکاب هیچگونه جنایتی نداشت و ریا کاری در توجیه قدرت را تا حد تعطیل اصول دین را می توانست پیش ببرد ، برای حیات هر کشوری می توانست آفت ویرانگری باشد. فردی مثل خمینی میتوانست میدان بازی برای جانیانی مثل لاجوردی و گیلانی و جانشینان امروزی اش احمدی نژاد و مرتضوی و امثال آنان و فرجه غارت شبه مافیائی برای نزدیکان به حلقه قدرت باز کند.

اگر می بینیم که خمینی بعد از انقلاب دادگاه های صحرائی یک دقیقه ای خلخالی رابراه می اندازد ، این یک امر ناگهانی در تاریخ کشور ما نبوده است و از آسمان آبی بر سر ما نازل نشد. در گذشته نظام سلطنت ، پاسخ هر عصیانی را با دادگاه های صحرائی نظامی پاسخ میداد . کسانی در دادگاه های نظامی به زندان های طویل المدت محکوم شده بودند که "جرمشان" خواندن نصف رمان خرمگس و یا یک مجله بود. نا رضائی سیاسی یک جرم بود و هر ناراضی سیاسی ، در دادگاه های نظامی محاکمه میشد. لشگر کشی به آذربایجان و کردستان و علیه قشقائی ها و داد گاه های نظامی و صحرائی بعد آن ، جزو حافظه تاریخی نزدیک ما بود. بنابراین ، نظام سیاسی شاه ، پاره ای از سنت های سیاسی خود را به حکومت اسلامی منتقل کرد. از آنجائی که رژیم های توتالیتر ، استبداد و دیکتاتوری خشن تری از نظام پیش از خود را بنمایش می گذارند ، حکومت خمینی ، این میراث شوم را به اصل مسلط و حاکم در سیاست تبدیل کرد. دامنه سرکوب نیز فراتر دایره ناراضیان سیاسی رفت و حوزه زندگی مدنی را نیز فرا گرفت. حوزه هائی از زندگی مدنی ، نظیر آزادی پوشش زنان ، در دایره جرائم جزائی قرار گرفت که فی نفسه نمیتوان آنرا جرم تلقی کرد بلکه بخشی آزادی مدنی انسان بشمار می روند. و یا اگر در آلمان هیتلری و شوروی، اردوگاه های کار اجباری به رنجگاه بزرگ بشری تبدیل گردید ،و بویژه در شوروی ، بصورت بخشی از زندگی سیاسی جامعه در آمد ، و اقعیت این است که این پدیده از نقطه صفر در آلمان و یا شوروی آغاز نگردیده بود. بلکه قبل از هر چیزی ، یک پدیده اروپائی بود و شهر پطرزبورگ در دوره پطر کبیر ، توسط چنین نیروی کاری ساخته شده است. با اینهمه ، این پدیده وجود داشت ، هرچند که نقش غالبی نداشت. شهادت آنتوان چخوف ، نویسنده برجسته روس دراین زمینه ، شاهد گویائی است بر این حقیقت تلخ. چخوف ، بعد از مسافرت طولانی به سیبری و نقاط دور دست روسیه نوشت:

" ما اجازه داده ایم که میلیون ها انسان در زندان هایمان بی هیچ هدفی ، بی هیچ ملاحظه ای و به شیوه ای بربر و وحشیانه ، بپوسند. میلیون هاانسان را دهها هزار فرسخ ،درمیان سرما و پای در زنجیر از خانه و کاشانه خود بیرون رانده ایم. آنان را به بیماری سفلیس مبتلا ساخته ایم ، آلوده و فاسد کره ادیم ، و تعداد جنایتکاران خود را بطور نجومی افزایش داده ایم . افسوس ، مثل این است که هیچیک از این مسائل ، ربطی بما ندارد!".

لیکن با بقدرت رسیدن بالشویک ها در روسیه ،این پدیده بیمار، بویژه در دوره استالین ، ابعاد عظیمی پیدا کرد و تعداد اردوگاه های کار اجباری از 84 اردوگاه در چهل ودو ایالت در 1921 به 476 در 1950در دوره استالین رسید.

این تشدید خشونت ، چه در انقلاب روسیه و چه در انقلاب ایران ، که بعد از سرنگونی رژیم های سلطنتی ، بصورت فراگیری از جانب حکومت های جدید براه انداخته شد ، نتیجه گذر از دولت های دیکتاتوری کلاسیک به دیکتا توری های توتالیتر بود. باید توجه داشت که بعد از انقلاب فوریه در روسیه ، خشونت قابل ملاحظه ای در زندگی سیاسی و مدنی جامعه روسیه بوجود نیامد. از اینرو ، خشونت را از نفس انقلاب نمی توان نتیجه گرفت. بلکه باید آنرا در نوع قدرت سیاسی جستجو کرد ، که ممکن است از طریق انتخابات و رآی آزاد مردم ، و یا از طریق انقلاب بوجود آمده باشد. زیرا واژه انقلاب تنها دلالت بریک تغییر اساسی را بیان می کند ونه جهت و مضمون تاریخا پیشرو و یا واپسگرای آنرا . همانگونه که مضمون کودتا ها یا انقلابات درون کاخی را صرفا از واژه کودتا نمیتوان استنتاج کرد.انتقال از جمهوری وایمار در 1933 به دولت توتالیتر نازی ها ، یک انقلاب سیاسی بمفهوم کامل کلمه و دگرگونی در ماهیت دولت ، به تبع ماهیت نیروی هیتلری بود که با تکیه بر رآی مردم بود. کودتای پرتقال در 1974 ،معروف به انقلاب میخک ها، به دیکتاتوری 50 ساله سالازار –کائتانو در آن کشور پایان داد و راه را برای استقرار دموکراسی باز کرد ، میدانیم که تمامی رهبران کودتا چپ بودند و رابطه نزدیکی نیز با حزب کمونیست پرتقال داشتند. و در مقابل ، کودتای اگوستیتو پینوشه در شیلی در 1971 ، به سنت دموکراسی 50 ساله شیلی نقطه پایان گذاشت و خشونت بی سابقه ای در آن کشور براه انداخت و صد ها هزار شیلیائی را از وطن خود فراری داد. این نهایت عوام اندیشی در سیاست است که خشونت و یا دموکراتیک بودن را تنها و تنها از شکل تغییر حکومت ها استنتاج کرد. خصلت انتزاعی انقلاب را ماهیت نیروی مسلط برآن معین می کند. همین امر درمورد اصلاحات یا رفورم در تاریخ نیز صادق است. اقدامات دولت های بعد جنگ در آمریکا و اروپا نیز اصلاحات بودند ، که دولت های رفاه را بوجود آوردند ، و اقدامات ریگان و تاچر به پیروی از ایدوئولوژی نئولیبرال نیز اصلاحات بودند و میدانیم که کدام جهت تاریخی را دنبال کرده اند. تاچر و ریگان ، با استفاده از قانون ، همان برنامه هائی را در آمریکا و انگلیس پیاده کردند که پینوشه درشیلی و ژنرال ویولا بضرب اسلحه پیاده کرده کرده بودند. زیرا قانون ، چیزی جز قهر مستتر نیست و اگر شمشیر را از پشت حمایت آن بردارند ، قانون کاغذ پاره ای بیش نخواهد بود.

در غالب کشورهای اروپای شرقی ، تحول از " سوسیالیسم واقعا موجود" به سرمایه داری نئولیبرال ، که بمعنی یک تحول سیاسی و اجتماعی بنیادی بود ،می توان گفت که بصورت مسالمت آمیزی انجام گرفت. در مواردی نظیر رومانی ، واکنش خشن رژیم چاائوشسکو بود که خشونت را بر شکل تحول تحمیل کرد.

کسانی که بعمد ، بر شکل تاکید دارند ، نیروی عامل پشت آن و مسؤلیت آنرا نیز نادیده می گیرند و یا میخواهند که آنان مسؤ ل شناخته نشوند. در ایران جنایت بزرگی بعد از انقلاب روی داده است .پس بجای چسبیدن به واژه های انتزاعی ، بهتر است دنبال شناسنامه جنایتکاران گشت و آنهارا با انگشت نشان داد. زیرا نیروی هدایت کننده در حکومت را همین آدم ها تشکیل میدهند. حکومت ، بادبادک خالی در هوا نیست و از افراد و عناصر مشخصی در هر زمان تشکیل میگردد. بنابراین اگر جرم و جنایتی در کشور رخ میدهد ، توسط همین افراد و عناصر طراحی شده و بمورد اجراء گذاشته میشود. پس باید مسؤ ل اعمال خود نیز شناخته شوند.

حیات سی ساله جمهوری اسلامی با ریختن خون فرزندان بی گناه کشور ، با کشتار های جمعی ، با شکنجه و زندانی کردن هزاران دختر و پسر ، با اشکال متفاوتی از تجاوز جنسی ، با فساد و انحطاط اخلاقی بی حد وحصر ، با بی قانونی و اعمال قهر برهنه ، و با غارت و چپاول ثروت کشور توسط گروهی کوچک از ملا و پاسدار و مسلط ساختن یک مشت لومپن متظاهر به دین آمیخته بو ده است .

حوادث اخیر که همانند یک زمین لرزه سیاسی ، تمامی جامعه را به حرکت در آورد ، ماهیت خشونت طلب جمهوری اسلامی را بیش از هر زمان دیگری بنمایش گذاشته است. رفتار جمهوری اسلامی با جنبش مسالمت آمیز مردم در اعتراض به تقلبات گسترده در انتخاباتی که کاندیداهای آن فقط از طرف حاکمیت معرفی شده بودند ، نشان داد که در این حکومت نه اخلاقی وجود دارد و نه دینی که به آن در سی سال گذشته تظاهر می کردند.

شاید نسل امروز ، آشنائی با هزاران قربانی دیروز رژیم نداشته باشند که دسته دسته و در خفا به چوبه های دار و یا جوخه های اعدام سپرده شدند که تنها جرمشان خواست استقرار آزادی و رفاه مردم کشور خود بود. قربانیان دیروز این رژیم ، صدائی نداشتند . خاطرات بازماندگان آشویتس های اسلامی، بر غم دهشتناک بودن خود ، تنها روایت گوشه کوچکی از فاجعه ای بنام حکومت اسلامی است و راز بزرگ این جنایات هنوز در اعماق زیر خاک و در سینه در خاک خفتگان نهفته است.

بازیگران جنایت در جمهری اسلامی شاید در طول زمان تغییر یافته و جای خود را به کسانی دیگر سپرده باشند. لیکن جوهر جنایت آمیز حاکمیت ، همچنان زنده و بی تغییر مانده است. خشونت لجام گسیخته جمهوری اسلامی علیه جوانان کشور ، دیر یا زود نسل جوان را با کارنامه سیاه این رژیم بر علیه نسل انقلاب و خشونت رفته علیه آنان نیزآشنا خواهد ساخت .

در چنین فضای سنگینی از خشونت تحمیل شده بر جامعه ، شاید امید گذر مسالمت آمیز بیک نظام سیاسی متعارف و حاکمیت قانون بر روابط دولت با جامعه و روابط شهروندان با حکومتگران ، رؤیائی دست نایافتنی باشد. جمهوری اسلامی ، اکنون تمامی عایق بندی های دفاعی خود ، تمامی توهم اصلاح خود و تمامی فرجه های بیان مسالمت آمیز و امکان تغییرات مسالمت آمیز را از بین برده است. آرزوی میلیون ها انسان در ایران برای یک تغییر مسالمت آمیز ، در زیر آآتش خشونت جمهوری اسلامی ، به خاکستری تبدیل شده است. شیوه های سرکوب این حکومت ، از پاره ای جهات حتی فراتر از شیوه های نازی ها می رود. نازی ها بالاخره متعرض زندگی عرفی مردم نبودند.

قله تکامل نکبت بارجمهوری اسلامی که خود را در " دولت مهر ورز" نشان میدهد ، که جز یک" دولت قهر ورز" و ادامه جنایات دهه 1360 و تجاوز و دزدی و جنایت در روز روشن ، و دروغ و بی شرمی چیز دیگری نبوده است. آتش خشونتی که جمهوری اسلامی بر افروخته است ، شاید خود نیز در شعله های آن بسوزد. این حکومت اسلامی است که با دست های خود دروازه جهنم را بروی خود گشوده است.

هدایت سلطان زاده

تجربه شیرین همه پرسی استقلال در اسکاتلند

تجربه شیرین همه پرسی استقلال در اسکاتلند

• یونس شاملی

به نظر میرسید که اعلام  زمان همه پرسی استقلال اسکاتلند  تنها طرفهای درگیر در مسئله را (اسکات ها و انگلیس ها) به موضع موافق و یا مخالف بکشاند، اما این همه پرسی آکتورهای زیادی را در خارج از انگلیس و در سطحی بین المللی فعال ساخت و به جدلهای فکری و سیاسی دامنه داری راه برد. نخبگان سیاسی فارس و فعالین سیاسی متعلق به ملتهای غیرفارس (ترک، کرد، بلوچ، عرب، ترکمن و …) در ایران نیز با حدت و شدت قابل توجهی به استقبال رفراندوم استقلال رفتند، باوجود اینکه مواضع این فعالین در قبال رفراندوم استقلال در تخالف با همدیگر قرار داشت. فعالین سیاسی فارس یا فارس گرا (ایران گرا) از مواضع دولت انگلیس حمایت میکردند و بشدت مخالف استقلال اسکاتلند بودند و فعالین سیاسی غیرفارس در ایران تماما جانبدار رهبران اسکاتلند بودند که استقلال اسکاتلند را هدف این همه پرسی تعیین کرده بودند.

همه پرسی با رای 55.3 درصد مخالفین استقلال در مقابل 44.77 درصد موافقین استقلال به پایان رسید و مخالفین استقلال از نظر حقوقی موفق شدند اسکاتلند را در ترکیب دولت بریتانیا حفظ کنند. اما این تمام ماجرای همه پرسی استقلال اسکاتلند نیست و نمیتواند باشد.  دیوید کامرون نخست وزیر بریتانیا پس از اعلام نتیجه همه پرسی در استکالتند سخن بسیار مهمی برزبان راند. وی گفت: “برگزاری همه پرسی تصمیمی مناسب بود زیرا نادیده گرفتن خواست برخی از مردم اسکاتلند برای ابراز نظر در مورد آینده سیاسی سرزمین خود، صرفا به معنی به تعویق انداختن یک مساله مبرم بود.” (پایان نقل قول)

اگر قیل و قال ها را نادیده بگیریم و جنبه های شعاری بحث ها در خصوص همه پرسی استقلال اسکاتلند را کنار بگذریم، و نظری به عمق تاثیرات همه پرسی استقلال بیاندازیم، از سویی نتایج بسیار ملموس و مثبت آن را درمی یابیم و از سوی دیگر تاثیرات تاریخی و دمکراتیک این رفراندوم را  از نظر میگذرانیم.

مهم ترین دستآوردهای همه پرسی استقلال اسکاتلند را میتواند بصورت کوتاه چنین فرموله کرد؛

یک: طرح مطالبه استقلال اسکاتلند، از سوی نخبگان سیاسی آن، مسئله استقلال ملتها را به یکی از نرم های سیاسی امروز تبدیل کرد و مهر حقانیت حق تعیین سرنوشت خلقها توسط خود آنها را یکبار دیگر بر تارک تاریخ حک کرد. در عین حال همه پرسی استقلال نه تنها به موضوع روز تبدیل شد، بلکه این حق از جرم سیاسی بودن در کشورهای غیرپیشرفته (مثل ایران و…) خارج ساخت و آن را به سطح یک حق سیاسی ارتقاع داد.

دو: تصمیم دولت انگلیس مبنی بر برگزاری “همه پرسی استقلال اسکاتلند” تصمیمی در چارچوب حقوق و دمکراتیسم بود و همچنانکه دیوید کامرون میگوید، نادیده گرفتن خواست مردم اسکاتلند برای ابراز نظر در مورد آینده سیاسی سرزمین خود، صرفا به معنی به تعویق انداختن یک مساله مبرم بود. بنابراین تمامی دولتهایی که امروز حق همه پرسی را از ملتهای ساکن در داخل جغرافیاسی سیاسی آن دولتها محروم میکنند، مسئله مبرمی را (که همانا حق تعیین سرنوشت  ملتها توسط خود آنهاست) نادیده میگیرند و بدینوسیله زخمهای موجود در جامعه را عمق بیشتری میدهند. بنابراین تصمیم دولت انگلیس برای “همه پرسی استقلال” نه تنها تصمیمی بغایت دمکراتیک  بود بلکه درس بسیار گران برای دولتهایی بود که در جهت نابودی ملتهای غیرحاکم در داخل جغرافیای سیاسی خود عمل میکنند. دولت ایران یکی از نمونه های برجسته این نوع دولتهاست.

سه: عمده ترین فاکتور در همه پرسی استقلال اسکاتلند، با وجود اینکه دستیابی به استقلال بود، اما در اصل و اساس استقلال و یا عدم استقلال موضوع اصلی بحث نیست. بلکه مهمترین فاکتور در مقوله به نام مسئله ملی، به اجرا درآمدن “حق تعیین سرنوشت ملت” در اسکاتلند بود. همه پرسی استقلال در اسکاتلند 85 درصد مردم اسکاتلند را برای حق تعیین سرنوشت سیاسی خود به پای صندوقهای رای کشاند و موضع آنها را در قبال استقلال روشن ساخت. به بیانی دیگر مردم اسکاتلند این فرصت را یافتند که بر سرنوشت سیاسی خویش تصمیم بگیرند. همه پرسی استقلال خود نمود آن حقی استکه نتیجه اش را تنها رای مردم تعیین میکند، همچنانکه امروز نتیجهء آن روشن گردید.

چهار: واقعیت دیگر این همه پرسی این بود که 44.77 درصد مردم، حدود نیمی از آن، از بودن در چارچوب دولت انگلیس راضی نیستند و برای استقلال خویش از این کشور پای صندوقهای رای رفتند. آیا دولت انگلیس میتواند رای حدود نیمی از مردم اسکاتلند را به هیچ انگارد؟ رهبران سیاسی کنونی در انگلیس با گسترش استقلال خواهی مردم اسکاتلند پاسخ نسبتا روشنی به آن داده اند. نظامی سیاسی انگلیس، بعد از همه پرسی استقلال اسکاتلند، دیگر نمیتواند در ظرف کنونی خویش به حیات خود ادامه دهد. بلکه این کشور به تدریج به یک نظام غیرمتمرکز سیاسی تبدیل خواهد شد تا از این طریق، نه تنها اسکات ها، بلکه ولزها و ایرلندیها نیز از حقوق بیشتر از آن چیزی که تا کنون داشته اند، بهرمند گردند. به بیان ساده تر، انگلیس دیگر نمیتواند به شیوه قدیمی و متمرکز در آن کشور سیاست ورزی کند. تغییر نظام سیاسی به نظامی غیرمتمرکز در کشور انگلیس و شکل گیری یک دولت محلی نسبتا رادیکال با قدرت عمل بیشتر برای اسکاتلند  نیز نتیجه قطعی همه پرسی استقلال در اسکاتلند است.

پنج: همه پرسی استقلال اسکاتلند و حرکتهایی از این نوع در دیگر کشورهای جهان، هم شرایط  ذهنی  ملتهای غیرفارس ساکن در ایران را در جهت آرمانهای ملی آنها تغییر میدهد و هم شرایط بین المللی را برای پذیرش چنین تغییراتی آماده می سازد و در عین حال امید و نشاط را در دل ملت هایی که در چنگال استعمار داخلی گرفتار هستند، می کارد و چشم انداز سیاسی را برای تغییرات دمکراتیک در آن کشورها با امیدواری قرین می سازد.

حق تعیین سرنوشت در بریتانیا و بی حقی مطلق در ایران

• یوسف عزیزی بنی طرف

 

دیروز ملت اسکاتلند در یک رای گیری تاریخی برای استقلال شرکت کرد. 84 درصد از افراد دارای حق رای در این انتخابات شرکت کردند که 45 درصد آنان به استقلال، آری وحدود 55 درصد، نه گفتند . من در اینجا از ملت اسکاتلند سخن گفتم زیرا نخست وزیر این کشور یعنی دیوید کامرون، در نخستین سخنرانی خود بعد از همه پرسی در اسکاتلند از ملت های انگلیس، اسکاتلند، ویلز و ایرلند شمالی به عنوان ملت های تشکیل دهنده پادشاهی متحد بریتانیا سخن گفت،وافزود که دولت از این پس اختیارات بیشتری به این ملت ها و به ویژه به مردم اسکاتلند خواهند داد. می توان گفت در این همه پرسی، پیروز اول، دموکراسی و  پیروز دوم ملت اسکاتلند بود  که توانست زیر چتر دموکراسی، حق تعیین سرنوشت خودرا به منصه ظهور برساند. در اینجا نه از خشونت خبری بود و نه از خائن قلمداد کردن استقلال طلبان اسکاتلندی. نه از "قوم" اسکاتلند و تحقیر این "ملت" صحبتی بود و نه از بگیر و ببند و شکنجه و اعدام برای بیان احساسات ملتی که تصمیم گرفت در باره سرنوشت اش و بودن یا نبودن اش با لندن تصمیم بگیرد . اکثریت ملت اسکاتلند به استقلال نه گفت اما با این گام مبارزه جویانه و چالش طلبانه توانست سه حزب عمده سراسری بریتانیا را مجبور سازد تا تعهد نمایند، خودمختاری بیشتری به اسکاتلند - و دیگر مناطق ملی نظیر ویلز و ایرلند شمالی - بدهند. گرچه این امر با مخالفت ناسیونالیست های انگلیسی همچون نایجل فاراج - دبیرکل حزب استقلال بریتانیا - رو به رو شده است اما می تواند تا مدتی راه حلی برای مساله ملی در بریتانیا باشد. ولی به نظر می رسد این کشور برای کاهش احساسات واگرایانه در میان ملت هایش چاره ای جز بر قراری فدرالیسم ندارد تا بتواند همه ملت ها و از جمله ملت انگلیس را خشنود سازد. به باور من، استقلال طلبان اسکاتلند و احتمالا فعالان سیاسی ویلز و ایرلند شمالی هم بیش از پیش به این ایده نزدیک خواهند شد. نظام فدرال برای خود انگلیسی ها نیز سودمند است و می تواند با تقسیم قدرت و ثروت میان این چهار ملت، دغدغه ناسیونالیست های انگلیسی را هم بر طرف سازد. درواقع همه پرسی استقلال کبک در کانادا در چند سال پیش، و همه پرسی کنونی استقلال اسکاتلند و همه پرسی دو سال پیش جنوب سودان نشان داد مساله ملی یک مساله جهانی است و انگیزه های نسبتا مشابهی دارد. یعنی تبعیض اقتصادی و سیاسی، هویت خواهی و همانند آن. منتها نسبت این تبعیض از کشوری تا کشور دیگر فرق می کند. به عنوان مثال اگر در ایران، تبعیض نسبت به ملت عرب به درجه آپارتاید نزدیک می شود، در بریتانیا تبعیض نسبت به ملت اسکاتلند در مرحله اول،، اقتصادی است و در مرحله دوم، هویتی. شکل مسالمت آمیز، دموکراتیک و سطح فرهنگ جوامع نیز در حل مساله ملی و میل به استقلال یا بسنده کردن به خودمختاری، نقش دارد. مثلا در همه پرسی استقلال ملت زنگی جنوب سودان، 99/4 درصد به استقلال رای دادند. اما در کشورهای دموکراتیک نظیر کانادا و بریتانیا، نه کبکی ها به استقلال رای دادند و نه اسکاتلندی ها. ملت کبک به فدرالیسم راضی شد و ملت اسکاتلند به خود مختاری بیشتر. در خود کشورهای دموکراتیک نیز اسپانیا را داریم که دولت اش اساسا با برگزاری همه پرسی ملت کاتالان مخالفت می کند. در عراق - اما - ملت کرد با مبارزات طولانی خود توانست با کمک جامعه بین الملل به فدرالیسم دست یابد. در ایران خودمان اما حکایت دیگری است. در اینجا ما با ادعاهای "ملت نظر کرده امام زمان" اسلامگرایان، و "ملت یکپارچه ازلی و ابدی" ناسیونالیست ها رو به رو هستیم که اساسا مقولاتی غیر تاریخی و غیر علمی اند، زیرا جامعه چند ملیتی ایران تابع همان فرآیند تاریخی است که دیگر کشورهای جهان از سر گذرانده اند. در این روزها که اول ماه مهر است و آغاز سال تحصیلی مدارس، و ما ظاهرا در قرن بیست و یکم زندگی می کنیم، حاکمان تهران بیش از پنجاه در صد دانش آموزان غیر فارس را از آموزش به زبان مادری شان محروم کرده اند. از مساله استقلال خواهی بگذریم که سخن گفتن از آن، کفر مطلق سیاسی است که نه تنها حاکمیت، بلکه اکثریت اپوزیسیون آن را چنین می پندارند. هنوز اغلب روشنفکران چپ و راست و دموکرات، ملت های غیر فارس را "قوم" می نامند و حتی یکی از آنان به نام اسماعیل نوری علا جایی گفته است که " اگر عرب ها در ایران استقلال بخواهند، دیگر مردم ایران آنان را خواهند خورد". ومشخص نیست که از نظر این فعال سیاسی، این "بقیه ایرانیان" جانور آدمخواراند یا انسان شهروند . این را نیز بگویم که جامعه ایران در مورد مساله ملی از قافله تمدن جهانی فرسنگ ها عقب است . ودیدیم که در مورد اجرای اصل پانزده قانون اساسی هم روشنفکران و فرهنگمداران ریش و سبیل دار فرهنگستان ج اا با تدریس به زبان های غیر فارسی در مدارس ابتدایی مخالفت کردند و هم سرهنگان سپاه.

ایران همچون بسیاری از کشورهای جهان کشوری چند ملیتی است و از دوران صفویه تا اوایل قرن بیستم، نام "ممالک محروسه" را یدک می کشید. در دوران قاجار، افزون بر ایالت ها و ولایت ها، ما شش مملکت در ایران داشتیم: مملکت عربستان (خوزستان کنونی) ، مملکت لرستان، مملکت کردستان، مملکت آزربایجان، مملکت گیلان و مملکت خراسان. لذا بر مبنای این حقیقت تاریخی و تجارب دیگر ملت های جهان می توان راه حلی برای مساله ملی در ایران پیدا کرد زیرا مخالفت یا نادیده انگاشتن این مساله راه به جایی نخواهد برد و دیر یازود باید درمان آن را جست. از حق تعیین سرنوشت تا بی حق و حقوقی در ایران فاصله فراوان است اما این فاصله را پیکار همه ملل ایران برای دموکراسی و آزادی و برایری پر خواهد کرد.

شھيد زنده مان٬ يعقوب مِھرنِھاد

از : کؤران دامنى

مِھرنِھادءَدادشاهءِ جنگ٬ گٶں ايرانءِ حکومت نوک کُتَگ
بلے نےکه گٶں تيرءُ تُپنگاں ٬ گٶں کلم آس روک کُتَگ
گٶں وتى دوست ءُ عزيزاں ٬ کومى باز ھُژارکُتَگ
مُلک ءُ ميتگ کونڈ په کونڈءَ ٬کومءِ لوٹ کوکارکُتَگ
ھرکُجا کومءِ يتيم ءُ زال ءُ بول ءُ بے کسى يارى کُتَگ
مانى بَستَگ دولتءَ گٶں جُستءُ پُرسانءَوتى کارى کُتَگ
که پَرچيا کوم بلوچءَ تو گريبءُ بَزَگ ءُ کم زور کُتَگ
يا چيا غير بلوچءُ ناشرءُناسرپدانءَ ميٸ سرءَپرزورکُتَگ
نوں ھال شُتگ ھرشھرءُ کونڈاں ٬ اتّحادى جوڈ کُتَگ
نامى ھشتگ عدلءُانصافءِ توارءُ انجمن ھم ھٶرکُتَگ

روچ ءُ شپ فِکرءُ ھيالاں نويسَگ ءُ جارى کُتَگ
ھرو ڈين کوشش په کٶم ءَ ھرکُمَک کارى کُتَگ
کارءُ کِرد٬ھرچى که آ کُرتَگ٬ به تاريخءَمثالى ايرکُتَگ
چوگٶش انت ميٸ سَرڈگارءِ مردماں که مھرنھادءَ چے کُتَگ
يکبَرى آتکَگ ھما طوفان گُونو٬مَکُرانى نيمَگے بيران کُتَگ
نوں دولت ايرانءُ پاکستان په اے بيرانىءَ ھِچ نه کُتَگ
چه عرب مُلک ءُ يوروپءَ ميٸ بلوچ غيرت کُتَگ
چيزے ھم زَرءُ لُباس ءُھم نوپادءُ کَمبَلے ھِمَت کُتَگ
بلے مِھرنِھاد ءُ دوست ءُ دوزواه مِحنَتے کُومى کُتَگ

بُرتَگِش پوشاک ءُ کَمبَل ھرکُجاءُ ھرکمکى سَرکُتَگ
نوں که ديستگ ميٸ بلوچءُکومءُ برات ھرنيمگءَشاباش کُتَگ
که کس نَکُت ما راکُمَکے٬ چو که مِھرنِھاد ءَ کُتَگ
نوں مِھرنِھاد بوت سَر زُباناں٬ کومءَ باز عِزت کُتَگ
ھرگٶرا وانندگءُ پُھوالءُ بَزَگ٬ آتکَگ ءُ بيعت کُتَگ
حامىءُمُلا په يک گٶر٬ بَزگرءُ دھکانى ھم گوں وت کُتَگ
دورءُ نزديک پيرءُ نوجوان٬ھرگٶراگٶں وت ھوارءُھٶر کُتَگ
نوں که ديستَگ٬ مُلک ايرانءِحکومت ٬چه سرءَھوش شُتَگ
پکرءُ پندل٬ مکرءُ حيله گٶن وتى چاروگءُدوزواھش کُتَگ

گر بِبِيت آزات يعقوب مِھرنِھادا نوں ما وتى گورءَ جَتگ
گٶن ھمے بُغضءُ حَسداں ٬مِھرنھادِش جيلءُ زنجيراں کُتَگ
نون مه جيل ءَ چنت برا ٬گٶں لَٹءُ کُٹاں کوششے بازيں کن انت
تا که پروش انت روحءُ جِسمے٬ که پَشُماں بيت په تى وى برانت
نوں وا يعقوب ءَ نَمَنيت ٬دُشمناں ھم جاکءُ سلوات کن انت
نوں کَنَنَتى زَجرءُ تُرچِر٬لَٹءُ کُٹاں٬گيشتِرءُ گِيشتِر کن انت
تا که اے کٶمى توارءَ ٬ھم شھيدءُ يَکبرا بے سارکن انت
وھدے اے بَدنامىءَ گِندانت٬پَداشِيرين يلا پاھوءُ بردارءَبرانت
نوں سال بيت دوھزارءُھشت٬اگوستءِ چار٬راجدَپترانى مِنَت انت

که آ ھم مانيت انت به تاريخ٬مھرنھاد يعقوب٬ مُدامءَ زندَگ انت
اٶميٸ کوم ءِ شھيد٬اٶمھرنھاد٬توزندگے تا که ميٸ کوم زندگ انت
آ چراغ ءُ راه که تو روشن کُتَگ٬ ھر وھد مُدام پايندَگ انت
نوں کُجا راه شھيدان گار بيت٬ تا که بلوچے زندگ انت
ھوبگٶش کٶران ٬ھزاراں مات ٬پدا مِھرنھادان آرگ انت

کٶران دامنى
آگوست ۲۰۰۸

          اشغالگران سر زمين بلوچستان

 

از: باھوٹ مکرانى

حديث روشن ظلم شما ذلت ما           حقيقت است چرا صحبت از مجاز کنيم    

;; پروين اعتصامى;;

براستى چراتاريخ سرزمين بلوچستان مملوازھجوم بيگانگان اشغالگرى استکه فقط وفقط براى چپاول اموال وداشته ھاى اين آب و خاک به اينجا سرا زير شده اند و تاکنون ھم ادامه دارد.؟اين سرزمين که زمانى در تاريخ به عنوان ھندوستان کوچکتر نام برده شده است٬ درواقع تاريخى ھم مشابه وھم سمت وسو به ھندوستان  بزرگ دارد.يعنى تمام قداره بندان وشمشير کشان جنايتکارى که ميخواسته اند ھندوستان را چپاول يا فتح کنند٬ابتدا بايد از ھندوستان کوچکتر عبور ميکردند٬که درنتيجه آن٬ ھنگام عبوراز اين ديار و يا خروج ازآن٬ملت بلوچ رابه بند کشيده و اين سرزمين را تخريب وگاھأ با خاک يکسان کرده اند.

تاريخ سرزمين بلوچستان شاھد تھاجمات مکرر و متعدد وخانمانسوزى بوده است٬ که ھر بلوچ خواننده اى را با مطالعه اين تاريخ مظالمات و غارتگرى به گريه وتفکرى عظيم و عميق وا ميدارد٬که چرا بر ملت و سرزمين بلوچستان اينگونه روا داشته اند .

درتاريخ افتخارات يااشغالگرى جابرانه ايرانيان ستمگر٬شماھيج حکومتگرويا سلطان ويا شاه جنايت پيشه اى رانمى يابيد که سرى براى سر کوبى و غارت مردم  بلوچ به بلوچستان نزده باشد.درواقع تھاجم از طرف اجنبى اشغالگر٬و تدافع ازجانب ملت ستم ديده بلوچ ٬ودر پايان ھم قلع و قمع مردم واشغال سرزمين بلوچستان٬ بارزترين صفتى استکه تاريخ و افسانه ملت بلوچ بر دوش ميکشد.

تمامى سلسله ھاى حکومتى وغارتگرايرانى وخلاصه تمامى بيگانگان واشغالگران ديگر ھم که پايشان به اين سرزمين باز شده است٬ازساسانيانى مانند انوشيروان  قاتل گرفته تا پھلويان بيسواد و نادانى مانند رضاخان قلدر٬ ازاعراب گرفته تا فارسھا ٬ازپرتغاليھا گرفته تا مغلان ازترکان غزنوى وسلجوقى گرفته تا ترکان قاجار٬ھمه و ھمه به بھانه ھاى واھى وپوچ يعنى سرکوب بخاطر ھمان شعارھا و بر چسبھاى توخالى و از خود ساختگى ھميشگى ٬ مانند سر کوب اشرارو ياغيان ٬يعنى سرکوب  آزاديخواھانى که طالب رھايى سرزمين و ملت خود از برده گى بوده اند ٬که اينروزھا قاچاقچى ووابسته به بيگانگان ھم به اين شعارھا اضافه شده است ٬که انگار خودشان براى بلوچ و بلوچستان بيگانه نيستند٬وارد اين  سرزمين شده اند ولبه تيز شمشيروسرب داغ براى اين سرزمين به ارمغان آورده اند .

البته ھر زمان انگيزه اين تھاجمات متفاوت بوده است ٬مثلا گاه به بھانه حفظ تماميت ارضى ايرانشان که انگاربلوچستان ھم ارث پدرى آنھا بوده است  نه  ارث بلوچھا٬وگاه ھم بدون دليل وفقط براى زھره چشم گرفتن وگاه به بھانه جمع کردن ماليات وپرکردن خزانه خود ازدسترنج مردم ستم ديده بلوچ تا بازھم شمشيرو گلوله بيشتر داشته باشند جھت سرکوب اين ملت٬وگاه ھم براى ارضا وغرور شخصى اين حکومتگران عليل الفکر٬که نشان بدھند در جنايت کردن از اسلاف يا پيشينيان خود کمتر نبوده اند٬وگاه ھم به بھانه جھاد با کفاروگسترش دين يا مذھب خودشان ٬بھانه اى که درحال حاضرھم دراين روزھا در بلوچستان غربى کہ فعلٲ توسط پارسيان يا ايران آنھا تحت اشغال است ٬شاھد آن ھستيم ٬ وگاه ھم بقصد آشکار غارت و داشته ھاى طبيعى ملت بلوچ مانند استفاده وچپاول درياى بلوچستان که يکى ازمشخصه ھاى طبيعى وبسيار مھم ملت بلوچ است٬ وازھمين ديد استکه اين  روزھا شوينيزم فارس درحال فارسيزه کردن چاھبھار وديگرمناطق نزديک به درياى بلوچستان مى باشد مشغول است .

بھر حال شما در ھيچ جاى تاريخ اين اشغالگران نمى يابيد که حتى يکى ازاين لشکرکشيھا در زمانى که بلوچستان جبرأتحت  اشغال آنھا  بوده و ھست براى کمک ويارى رساندن به مردم زجر کشيده بلوچ از قيد بردہ گى و فقرو جھل وھزاران بلاياى طبيعى و غير طبيعى ديگر باشد .در نھايت تمام اين تھاجمات ھيچ چيزديگرى غيراز قحطى و آوارہ گى و بدبختى ملت بلوچ در بلوچستان بھمراه نداشته است.

                            باھوٹ  مکرانى

                     

بیانیه حزب مردم بلوچستان در خصوص تغییر اسم اقلیم بلوچستان بدست رژیم ایران

 

تشويق به مهاجرت کارمندان اداری، تجار و کسبه از استانهای ديگر به بلوچستان همواره با مشوق هايی همچون دريافت مزايای دوری از مرکز، بدی آب و هوا، واگزاری مناسب ترين زمين های تجاری و مسکونی شهری،و حمايت های مالی بانکها

   بلوچ ماندگار است و بلوچستان برای هميشه خواهد ماند
«تصور ما در سنتو همیشه این بود که بلوچ‌ها در فرصتی سعی خواهند کرد با کمک شوروی دولت مستقل خود را ایجاد کنند. بنابراین تلاش ما این بود که تا حد ممکن آن‌ها را از نظر سیاسی ضعیف، عقب‌مانده و نامتحد نگهداریم.»[i]
اين جمله افشاگرانه  از  آقای محمود خلعتبری از رده های بالای  مقامات سياسی دوران رژيم پهلوی و رئیس کل پیمان  سنتو([سازمان پيمان مرکزی] شامل کشورهای ترکيه، عراق، ايران و پاکستان در دوران جنگ سرد )، در گفت‌وگویی با سلیگ.اس. هریسون نويسنده و پژوهشگر معروف آمريکايی در امور سياسی ايران، پاکستان و افغانستان بيان شده است۔
در ادامه اعمال  سياستها و اجرای گام به گام طرح ها ی همانندسازی اجباری فرهنگی، زبانی و مذهبی مردمان ايران با زبان و فرهنگ و مذهب مورد حمايت دولت های مرکزی حاکم بر ايران، مردم بلوچستان از زمان تسلط ارتش رضاشاه بر بلوچستان تاکنون شاهد چندين طرح هويت زدايی ملی ونتيجتاً تضعيف ساختارهای اقتصادی، سياسی_ اجتماعی، فرهنگی، هنری و زبانی خود بوده اند۔،
ابتدائاً رژيم پهلوی نه تنها اقدام به تغيير اسامی آباديهای تاريخی بلوچستان(مانند تغيير نام پهره به ايرانشهر، گِه به نيکشهر، گنداوگ به قصرقند، دزّآپ به زاهدان، حسين آباد به زابل و۔ ۔ ۔ نمود بلکه بر خلاف خواست مردم بلوچ مناطق وسيعی از شمال بلوچستان را به خراسان جنوبی، و همچنين غرب و شمال غربی آنرا به استان های هرمزگان و کرمان الحاق نمود۔ پس از مدت کوتاهی اسم استان "بلوچستان" را به استان "بلوچستان و سيستان" و ناگهاناً به استان "سيستان و بلوچستان" تغيير دادند۔  آن زمان نيز توجيه انضمام مناطق بلوچستان به استانهای همجوار را مديريت امور اداری بهتر جهت توسعه و رشد سريعتر مردم بلوچ در  پاره های الحاقی اعلام گرديده بود و حال آنکه  عملاً پس از گذشت 80 سال از آن زمان، مردم بلوچ ساکن آن مناطق حتی بیشتر از بلوچستان  موردآماج تبعيضات اقتصادی، اجتماعی، کاریابی و معیشتی و تحقیر فرهنگی  قرار داده شده ودر وضعبت بدتری نسبت به مردم بلوچ در بلوچستان بسر ميبرند.
سازمان دیده­بان حقوق بشر در گزارش ماه سپتامبر 1997 خود چنين آورده است : «مناطق بلوچ‌نشین بشکل سیستماتیکی، توسط دولتهای متعدد طوری تقسیم شده است که یک تناسب نادرست جمعیتی برعلیه بلوچ­ها ایجاد شود، مناطق مدیریتی و سیاسی طوری تنظیم گشته اند که از استانی باجمعيت  اکثریت بلوچ جلوگیری شود، تااز اين طريق مانع انتخاب نمایندگان محلی گردند. مهاجرت غیر بلوچ­ها در طی حکومت پهلوی به این مناطق تا بدان حد  تشویق  می­شد که تقریبا چهل درصد مردم زاهدان مهاجران غیر بلوچ بودند.»[ii] . حکومت جمهوری اسلامی ایران نیز به شدت بيشتری به این سیاست ادامه داده است به طوری که در ادامه اين گزارش چنين آمده است: «از اواسط 1990 برنامه ای سیستماتیک توسط مقامات در حال اجرا است تا تناسب جمعیت در شهرهايی همانند زاهدان، ایرانشهر، چابهار و خاش را تغییر بدهد.[iii]
تشويق به مهاجرت کارمندان اداری، تجار و کسبه از استانهای ديگر به بلوچستان همواره با مشوق هايی همچون دريافت مزايای دوری از مرکز، بدی آب و هوا، واگزاری مناسب ترين زمين های تجاری و مسکونی شهری،و حمايت های مالی بانکها از طريق وام های بدون بهره دراز مدت و پشتيبانی بيقيد و شرط نيروهای نظامی و امنيتی موجود در بلوچستان در اجرای سياست "تغيير تناسب  وبافت جمعيتی" مردم بلوچ و تبديل آنان به اقليت در بلوچستان بوده است۔
عملکرد نظام ارتجاعی ولايت فقيهی جمهوری اسلامی ایران در طول حيات بيش از سه دهه آن ودولتهای تماميت خواه مرکزی پيشين ایران بیانگر آن است  که اختلاف مردم بلوچستان با حکومت و دولت های حاکم برایران، اختلافی سطحی نبوده بلکه ريشه در تاريخ دارد و اختلافی اساسی  بر مبنای هویت های تاريخی و ملی است و راه حلی اساسی بر بنياد تأمين حاکميت مردم در بلوچستان را ميطلبد۔  به معنای ديگردسترسی به حقوق سياسی، اقتصادی، فرهنگی و آزادی های  دموکراتيک مردم بلوچستان در ايران زمانی میسرميگردد که مردم بلوچستان به حاکمیت ملی و حق تعیین سرنوشت خود در ایران دست یابند.
 هسته ها و شوراهای متعدد سیاست گذاری های نظام جمهوری اسلامی ايران نظیر شورای (مخفی) راهبردی نظام در دفتر ولی فقيه، کميته تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام و همچنين مراکز پژوهشی مجلس، غیره مدام در حال بررسی و تدارک طرح هايی با هدف محو هویت ملی مردم بلوچ و سرزمین تاریخی بلوچستان بوده و ميباشند۔
سران نظام جمهوری اسلامی ايران بر خلاف شعارهای عوام فريبانه و برگزاری هفته های وحدت ميان "اقوام" و "مذاهب شيعه و سنّی" در راستای به اصطلاح تأمين ثبات و امنيت و وتوسعه و يکپارچگی کشور، در سياستهای عملی خود مداوماً در حال ايجاد تفرقه و اختلاف در ميان "اقوام" و "مذاهب" است۔ اعمال سياست کهنه "تفرقه بينداز و حکومت کن" نظام حاکم،  حتی  قبايل و عشاير مليتهایی مانند بلوچ را نيز در نورديده و باعث خونريزی های بيشمار و به ناحقی گرديده است۔
از آنجا که نام بلوچ  و بلوچستان طی دهه ها مقاومت مردم آن در مقابل تبعيضات و مبارزه برای آزادی و برابری و زندگی با عزت گره خورده است، برای حاکمان سرکوبگرمفهومی معادل مقاومت در مقابل زورگويی  های آنان يافته اند۔
 اخيراً آشکار گشته است که دولت اسلامی ايران طرح هايی جهت تجزيه ا"ستان سيستان و بلوچستان" به چند استان کوچکتر، با حفظ نام سيستان و حذف نام بلوچستان در دست اجرا دارد و عملاً چندين اداره دولتی  وابسته به وزارت کشور دولت آقای حسن روحانی اقدام به حذف نام بلوچستان در اسناد و مدارک دولتی نموده اند۔ سران نظام تبعيضگر و تفرقه انگيز حاکم، برای نشان دادن کينه ديرينه خود بدينسان در صدد پاک کردن نام بلوچ و بلوچستان از نقشه سیاسی و جغرافیای ایران برآمده اند تا به ظن خود تیشه به ریشه هویت تاريخی، جغرافیائی و ملی مردم بلوچستان بزنند ،زيرا که در اذهان عقب مانده خويش باور دارند که با پاک کردن صورت مسئله، خود مسئله را حل کرده اند!
حزب مردم بلوچستان که برای دستیابی حاکمیت ملی مردم بلوچستان مبارزه میکند ،تکه پاره کردن سرزمین مادری و تاريخی بلوچستان وحذف نام بلوچستان از اسناد و مدارک اداری را که ادامه سياستهای مخرب و جنوسايد ملی مردم بلوچ به شيوه ای زيرکانه تر است محکوم مينمايد۔ اما سران حکومتی بايد بدانند که نسل هم اکنون مردم بلوچ ديگر آن نسل چندين دهه پيش نبوده و با هر ايده و مرام و مسلک و مذهبی که باشند  آگاهانه و متحدانه از بلوچ و بلوچستان که دو هويت جدايی ناپذير از يکديگرند  بدفاع برخواهند خاست.همچینین حزب مردم بلوچستان پیوستن داوطلبانه بخش های جدا شده بلوچستان  به سرزمین مادری بلوچها را بخشی از مبارزه ملی مردم بلوچستان برای دستیابی به حاکمیت ملی مردم بلوچ در سرزمین مادری خود دانسته و از آن دفاع می کند.
حزب مردم بلوچستان
تیر 1993،  ژوئیه 2014

مـن بلوچــــم نه ايرانی

 

 

بلـــوچ مليت من و زبانم شهدين بلوچـــی است. سرزمين اجداديـم بلــــوچ  گلزميـن وبلوچستــان وطـن من اسـت. بلوچستــان مادرمن،  هويت ملی و تاريخ مـن است. همين است شناسنامه ملـی من. هيچ کس و هيچ قدرتی نمی تواند اين را تغيير دهـد و يا حذف کنـد.
 نياکانم و قهرمانان ملتم مير حمــل، مير کمبــر، ميرنصيرخان، نوروزخان، دادشاه وزنده ياد خيربخش مری هستند نه شاه عباس يا فتحعلی شاه ، رضا طويله دار يا ميرزا محمد تقی خان. من بلوچم.

در تاريخ طولانی سرزمينم ثبت شده است که هميشه فارسستان و پارسيان با گلزمين وطنم و بلــوچ ناهمسايگی ها کرده اند.
زمانی برای تاراج اموال و احشام ما به بلوچستـــان هجوم می آوردند و گاهی برای اشغال خانه  کاشانه ما ددمنشانه جنايتها آفريدند. بارها از سپاهان، خراسان و کرمان  ديوانه وار آمده اند، کشته اند، سوخته اند و برده اند. زمانی برای تغيير دين و مذهب ما خنجربدست جلوی مساجد می ايستادند و حالا مساجدمان را وحشيانه روی سرمان خراب می کنند.

ايران پرستانِ فارسستان کيته توزانی که ناجوانمردانه قصد غصب هميشگی گلزمينــم را کرده اند در رؤيای حذف نام وطنم، هويتم و شناسنامه تاريخی ام هستند تا هر چه  زودتربه اهداف ابليسی خود برسند. گويا وقت کم دارند!
من بلوچــم و صبورم.  هزاران سال تاريخ دارم و تا ابد بردباری را از ياد نخواهم برد چه در قدرت باشم يا نه. بردبارم اما نه به هر قيمتی. از وطنم از سرزمينم از شناسنامه ملی ام از بلوچستــان آگاهانه دفاع خواهم کرد. فرق نمی کند دشمنم پاکستانی و فارسستانی باشد يا هر قدرت ابليسی دگر. خواهم ايستاد مقاومت خواهم کرد برای بقای وجـودم، برای هويت ملی و حقوقـــم.
من ايرانی نيستــــم زيرا که وجود کشور ايران بر خلاف منافع ملی و مغاير با وجود و هويت ملی مـن است. ايران مظهر جهــل و جنايت. ايران مترادف با تروريسم بين المللی و مظهر حاکميت فرقه ای قماشی تاريک انديش. قماشی وحشی وبی تمدن که هدف و مرامش « مقاتله، خون و جنگ » است.

 ايران کشوری تمدن ستيز و زندانی دهشتناک برای همه بجز پارسيـان. ايران بهشت پارسيـان و جهنمی برای بلوچ، تورک، تورکمن، کورد، عرب و لـر هاست. ايران باعث بدبختی ها و فلاکت ما و مانع پيشرفت و ترقـی همه بجز پارسيان است.

بلوچستــــــان نامی است به قدمت تاريخ اما ايران در نتيجه  طرح کشورسازی انگليس پس از جنگ جهانی اول متولد شد و کلمه « ايران » در سال ۱۹۳۵ ميلادی از افغانها به امانت گرفته شد و در همان سال رسما بر فارسستان « پرشيـــا » و سرزمينهای اشغالی گذاشته شد تا غير پارسها و سرزمينهای اجدادی شان راحت تر به اسارت گرفته شده در خدمت منافع ملتی اشغالگر و بی نهايت منفعت پرست قرار گيرند.

مقايسه کنيد تهران را با عبــادان، اصفهان را با پهـــره، يزد را با مهاباد، مشهد را با اردبيــل  و به تفاوتهای زندگی مردم اين شهرها خوب نگاه کنيد تا به عمق فاجعه آوربودن کشور «ايران » بهتـر پی ببريد. زندگی مردم را درمناطق غير پارس مرور کنيد تا دريابيد چگونه بقای کشـور قلابی ايران فقط و فقط به نفع ملت پارس است.

چه خونهايی که در هشت و نيم دهه گذشته برای بقای ايران و به بهانه « تماميت ارضی و امنيت »  اين کشور قـــلابی بر زمين ريخته نشده است. چه سرهــای گرانبهايــی از کوردستــان، بلوچستــان، آذربايجــان، الاحوازالعـربــی ، تورکمنستـــان ولرستــان که بر بالای دار نرفتـه و قلبهای چه انسانهای بيشماری که با رگبار تير کينه توزانِ ايران پرست سوراخ سوراخ نشده اند.
کشوراستعمارگر ايران بردريايی از خون بيشماران انسان بيگناه به حيات چند روزه

خود ادامه می دهد.

من ايرانی نيستــــم. ايران سمبــل توحــش، تحجــر، تبعيـض و بی عدالتـی است. ايران زندانی بزرگ و سرزمينِ توحش است. 

من بلوچـم نه ايرانــی.

 

 پروشــت ءُ پــروش باتنــت ايران ءُ پاکستـان

 آزات ءُ آباد بات گنجيــــــن بلوچستــــــان  

محمــد کـريــم بلـــوچ

 

بيسـت و دوم ليپ  ۷۰۱۴

يازدهـم جـولای ۲۰۱۴